شهید بلال عبدالله ایوب «علی‌حیدر» از جنگ با داعش تا شهادت در طوفان‌الاقصی + عکس
نویسنده: غلامعلی نسائی
حنان الموسوی مادر شهید بلال عبدالله ایوب «من جان فرزندم را به حضرت فاطمه زهرا (س) و حضرت زینب کبری (س) تقدیم کردم.»
محور مقاومت هوران – آرامشی در انتظار طوفان و عطری در میان‌شان، آنها از همدیگر پرسیدند، عطر ناب‌شان در فضا پیچید، انگار پرندگانی روی سرشان بود، برای همین لحظهای نگاه‌شان ثابت ماند، می‌دانستند به زودی عده‌ای از آنها با پرندگان خواهند پرید. پس آماده ندای شهادت شدند.
پدر و مادر بلال عاشق زندگی بودند، خداوند بعد از دو دخترشان، به آنها برکت داد، وقتی پرستار به پدرش خبر داد که خدا به او پسر داده است، او با آرامش گفت: «ستایش از آن خداوند است» به خدا تعداد مجاهدان در جنوب لبنان یک نفر افزایش یافته است.» پدرش با مادرش توافق کرده بود که برای تعیین جنسیت جنین سونوگرافی نگیرد و او را غافلگیر کرد. وقتی برای اولین بار چهره زیبای او را دید، چنان برای او خوشحال شد که انگار هرگز خوشبختی را نشناخته است.
وقتی بلال در بیست و پنجم اردیبهشت ۱۹۹۸ به دنیا آمد، این تاریخ نمادی جز این نداشت که روز تولد «نازپرورده» خانواده است.
بلال در شهر نبی شیث در دره بقاع و در جوار مرقد «شهید سید عباس الموسوی «رضیالله» بزرگ شد و پرورش یافت شد، زمستانها او و خانواده‌اش در آنجا زندگی می کردند. و تابستان در زادگاه خانواده «هجولا» و بین این دو مکان، بلال هوای مقاومت و مبارزه را تنفس کرد و احساساتش آشکار شد و انرژی خاموش نشدنی‌اش در فضا پراکنده شد.
پدرش وقتی به یاد می آورد که کف دست فرزند کوچکش را که در سه سالگی روی سینه اش گذاشته بود و با خاطرات زیبا تکان می داد، لبخند می زند و صدای ملایمش می گوید که به خاطر تعهدش با زن‌ها دست نمی دهد! تصمیمی که تعجب همگان را برانگیخت. با آن دست کوچک، تفنگ را هم به عنوان همراهش انتخاب کرد و داشت پولش را برای خریدن تفنگ پس انداز می کرد تا بتواند با دوستانش بازی «مقاومت» را که همیشه دوست داشت انجام دهد.
بلال همنشین پدرش بود که اعتماد به نفس او را تقویت کرد، نماز را به او آموخت و او را به مبارزه تشویق کرد. شخصیت مشارکتی و منضبط او به او اجازه داد تا از آزادی برخوردار شود و در هر کاری که برایش سودمند بود از آن بهره برد. او علاوه بر تحصیل، تا زمانی که به مقام رهبری رسید، به پیشاهنگی ها پیوست و مشتاق شرکت در دروس دینی و شرکت در دوره های فرهنگی بود. اما شروع جنگ برای دفاع از عتبات عالیات در سوریه همه توجه او را به خود جلب کرد و به نظر می رسید که او مسیر جدیدی را برای خود ترسیم می کند.
بلال وارد دوره‌های نظامی شد و بعد مستقیم به جبهه سوریه در جنگ با تکفیری‌های داعش رفت. در مورد مادرش هم طبق معمول روزهای سه شنبه تا سه شنبه را دقیقاً هفت روز حساب می کند. این چهار سال گذشته اینگونه گذشت و آنها پس از ۶ سال جنگ در سوریه از سخت ترین روزها برای قلب او هستند، زیرا او از یک محور دشوار به محور دیگر می رود و او سه بار زخمی شده است منتظر بهبودی او نیست تا اینکه دوباره به جبهه برگردد.
حتی یکی از یارانش روزی به خاطر «ایوب» – به قول اصحابش – در خط مقدم بودن و جسارت بیش از حد او در برخی مواقع سخت و حساس، از او به پدر و مادرش شکایت کرد. در تمام آن سالها مادرش برای سلامتی او دعا می کرد و هر وقت او به سر کار می رفت احساس می کرد که قلبش را می کند و روی آستینش می گذارد و او از پشت شانه هایش را پاک می کند و از خداوند خواست که او را با عنایت حضرت فاطمه سلام الله علیها احاطه کند.
بلال بسیار مفتخر بود که اردوگاه جینتا در روستای او واقع شده است و وقتی پدرش زمینی را به پیشاهنگان اهدا کرد تا در آنجا فعالیت داشته باشند بسیار خوشحال شد. هنگامی که سنگ بنای نقطه عطف جینتا گذاشته شد، او آنجا بود تا کمک کند، زیرا احساس می کرد که این موضوع به شخص او مربوط می شود، زیرا تاریخ و حال این اردوگاه سایه ای از پدر و همرزمانش را در آن منعکس می کند. در میان آن درختان سرسبز، برای شکار پرندگان، تفنگ شکاری به همراه داشت و از صدای درختان که با زمزمه لبانش همراهی می‌کردند، لذت می‌برد و از نماز خواندن روی خاک در آنجا لذت می‌برد در حالی که در مقابلش تصاویر ظاهر می‌شد. از مردانی که به آنچه خدا وعده داده بودند متعهد بودند.
پدرش به بلال گفت: حالا من تو را به امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف تحویل دادم.. راهت بسوی آسمان الهی..
بلال دوره پزشکی نظامی را گذراند و از شام به جنوب رفت و هرگاه از جبهه بر می‌گشت، خانه مملو از شادی و نشاط می‌شد. تا با بچه های خواهرش بازی کند. و اما اوقات خلوت خود را در مکان معین خود در حرم سید عباس رضی الله عنه می گذراند. چه بسیار خاطراتی که در آنجا داشت و چه بسیار بارها در میان آن گوشه های سرشار از معنویت ناب به پیشگاه خدا آمد و با یاران شهید پیش از خود گفت و گو کرد و اشتیاق خود را برای پیوستن به آنان به آنان منتقل کرد.
بلال قبل از وقوع نبرد «سیل الاقصی» بلال ازدواج کرد، ساخت خانه‌اش را تمام کرده بود و تصمیم گرفت برای تحصیل در رشته پرستاری به این حرفه بپیوندد، بنابراین برنامه‌ای متناسب با کار و زندگی جدیدش تنظیم کرد، اما نبرد «سیل الاقصی» همه چیز را عوض کرد و دوباره آتش ترس را در دل مادرش روشن کرد و مادرش مثل همیشه با او خداحافظی کرد اما برای اولین بار گفت: من تو را به امام مهدی (عج) رساندم، بلال انتظارش را کوتاه کرد. روز سه‌شنبه بود که تلفن پدرش زنگ خورد، مادرش از جا پرید کنار دست پدر، بوی عطر شهادت بلال در فضای خانه و خیابان و محله پیچید و بر درب خانه بلال حک شد؛ الشهيد على طريق القدس بلال عبد الله أيّوب «علی حیدر»
