زندگینامه صدام حسین بررسی جنایات و سلامت روان + عکس
صدام حسین برای بیش از دو دهه رئیس جمهور عراق بود و به عنوان رهبر درگیری های نظامی این کشور با ایران و ایالات متحده شناخته می شود.
گروه سیاسی هوران – صدام حسین یک سکولاریست بود که از طریق حزب سیاسی بعث به ریاست جمهوری دیکتاتوری رسید. تحت حکومت او، قشر هایی از مردم از مزایای ثروت نفت برخوردار بودند، در حالی که مخالفان با شکنجه و اعدام مواجه شدند.
به گزارش هوران – پس از درگیری های نظامی با نیروهای مسلح تحت رهبری ایالات متحده آمریکا، صدام حسین در سال ۲۰۰۳ میلادی (۱۳۸۲ شمسی) دستگیر شد و بعداً اعدام شد.
در این بخش قصد داریم بیوگرافی صدام حسین، جنایات و سلامت روانی او را مورد بررسی قرار دهیم، پس در ادامه با ما در سایت جادوی باور همراه باشید.
محتویات
تولد و دوران کودکی صدام حسین
آغاز قدرت سیاسی
جنایت های صدام حسین در ایران
جنایت های صدام حسین در کویت
سقوط حکومت صدام حسین
سرانجام دستگیری صدام حسین
اختلالات روانی
حقایقی عجیب درباره صدام حسین
تولد و دوران کودکی صدام حسین
جوانی صدام حسین
صدام حسین (Saddam Hussein) در ۲۸ آوریل ۱۹۳۷ میلادی (۸ اردیبهشت ۱۳۱۶ شمسی) در تکریت عراق به دنیا آمد.
پدرش که چوپان بود، چند ماه قبل از تولد صدام ناپدید شد. چند ماه بعد برادر بزرگتر صدام بر اثر سرطان درگذشت.
هنگامی که صدام به دنیا آمد، مادرش که به دلیل مرگ پسر بزرگش و ناپدید شدن شوهرش به شدت افسرده شده بود. به همین دلیل مادر وی نتوانست به طور مطلوب از صدام مراقبت کند.
صدام در سه سالگی به بغداد فرستاده شد تا نزد عمویش «خیرالله طلفاح» زندگی کند.
سال ها بعد، صدام برای زندگی با مادرش به العوجه بازگشت، اما پس از آزار ناپدری‌اش، به بغداد گریخت تا دوباره با عمویش طلفاح، که یک مسلمان سنی مذهب معتقد و ملی گرای سرسخت عرب بود زندگی کند.
زندگی با خیرالله، تأثیر عمیقی بر صدام جوان گذاشت.
صدام پس از تحصیل در دبیرستان ملی گرایانه الکره در بغداد، در سال ۱۹۵۷ میلادی (۱۳۲۶ شمسی)، در سن ۲۰ سالگی به حزب بعث پیوست.
هدف نهایی ایدئولوژیک حزب بعث اتحاد کشور های عربی در خاورمیانه بود.
در ۷ اکتبر ۱۹۵۹ (۱۴ مهر ۱۳۳۸ شمسی)، صدام و سایر اعضای حزب بعث تلاش کردند تا عبدالکریم قاسم، رئیس جمهور وقت عراق را ترور کنند.
دلیل این حزب، مقاومت او در برابر پیوستن به جمهوری عربی در حال ظهور و اتحاد با حزب کمونیست عراق بود.
در درگیری عبدالکریم قاسم با بعثی ها و در جریان این سو قصد، راننده عبدالکریم قاسم کشته شد. عبدالکریم قاسم نیز چندین گلوله خورد، اما زنده ماند.
صدام از ناحیه پا مورد اصابت گلوله قرار گرفت. چند نفر از قاتلان احتمالی، دستگیر و محاکمه و اعدام شدند.
اما، صدام و چند نفر دیگر موفق به فرار به سوریه شدند و مدت کوتاهی در آنجا ماندند.
صدام در دانشکده حقوق قاهره در سال های ۱۹۶۲-۱۹۶۳ میلادی (۱۳۴۱-۱۳۴۲ شمسی) تحصیل کرد.
پس از به دست گرفتن قدرت توسط بعثی ها در عراق در سال ۱۹۶۳ میلادی (۱۳۴۲ شمسی)، در دانشکده حقوق بغداد ادامه تحصیل داد.
آغاز قدرت سیاسی
کتاب صوتی آرزوی تو دستور توست اثر کوین ترودو
در سال ۱۹۶۳ میلادی (۱۳۴۲ شمسی)، زمانی که دولت قاسم در به اصطلاح انقلاب رمضان سرنگون شد، صدام به عراق بازگشت.
اما سال بعد در نتیجه ی درگیری های درون حزبی در حزب بعث، دستگیر شد.
در مدتی که در زندان بود همچنان درگیر سیاست بود. در سال ۱۹۶۶ میلادی (۱۳۴۵ شمسی) در سِمَت معاون دبیر فرماندهی منطقه فعالیت کرد.
او مدت کوتاهی پس از آن موفق به فرار از زندان شد. در سال های بعد به تقویت قدرت سیاسی خود ادامه داد.
در سال ۱۹۶۸ میلادی (۱۳۴۷ شمسی)، صدام در یک کودتای بدون خونریزی اما موفق بعثی شرکت کرد. که منجر به انتخاب احمد حسن البکر به عنوان رئیس جمهور عراق و صدام به عنوان معاون او شد.
در دوران ریاست جمهوری البکر، صدام ثابت کرد که یک سیاستمدار مؤثر و مترقی است. البته یک سیاستمدار کاملاً بی رحم!!!!
او کارهای زیادی برای نوسازی زیرساخت ها، صنعت و سیستم مراقبت های بهداشتی عراق انجام داد.
خدمات اجتماعی، آموزشی و یارانه های کشاورزی را به سطوحی که در سایر کشور های عربی منطقه بی نظیر بود، رساند.
او همچنین درست قبل از بحران انرژی در سال ۱۹۷۳ میلادی (۱۳۵۲ شمسی)، صنعت نفت عراق را ملی کرد. که منجر به درآمد های کلانی برای این کشور شد.
با این حال، در همان زمان، صدام به توسعه اولین برنامه تسلیحات شیمیایی عراق کمک کرد. برای محافظت در برابر کودتا، یک دستگاه امنیتی قدرتمند ایجاد کرد.
که هم گروه های شبه نظامی بعثی و هم ارتش خلق را شامل می شد. اغلب برای رسیدن به اهدافش از شکنجه، تجاوز جنسی و ترور استفاده می‌کرد.
در سال ۱۹۷۹ میلادی (۱۳۵۸ شمسی)، زمانی که البکر تلاش کرد عراق و سوریه را متحد کند (که در آن قصد داشت صدام را عملاً ناتوان کند)، صدام، البکر را مجبور به استعفا کرد.
در ۱۶ ژوئیه ۱۹۷۹ میلادی (۲۵ تیر ۱۳۵۸ شمسی)، صدام رئیس جمهور عراق شد.
کمتر از یک هفته بعد، او مجمع حزب بعث را فراخواند. در این جلسه، فهرستی متشکل از ۶۸ نام با صدای بلند خوانده شد.
هر یک از افراد فهرست بلافاصله دستگیر و از اتاق خارج شدند. از این ۶۸ نفر، همه محاکمه شدند.
به جرم خیانت مجرم شناخته شدند و ۲۲ نفر به اعدام محکوم شدند. تا اوایل اوت ۱۹۷۹ میلادی (مرداد ۱۳۵۸ شمسی)، صدها نفر از دشمنان سیاسی صدام اعدام شدند.
جنایت های صدام حسین در ایران
صدام حسین در جنگ ایران و عراق
در همان سالی که صدام به ریاست جمهوری رسید، آیت الله خمینی یک انقلاب اسلامی موفق را در همسایه شمال شرق عراق، «ایران ما»، رهبری کرد.
صدام، که قدرت سیاسی اش تا حدی بر حمایت اقلیت سنی عراق استوار بود، نگران بود که تحولات در ایران که اکثریت شیعه هستند ممکن است به قیام مشابه در عراق منجر شود.
برای جلوگیری از چنین انقلابی در عراق، صدام در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ به نیروهای عراقی دستور داد تا به منطقه نفت خیز خوزستان در ایران حمله کنند.
این درگیری چندی بعد به یک جنگ همه جانبه تبدیل شد و ۸ سال به طول انجامید. اما کشور های غربی و بیشتر کشور های عربی، که از گسترش رادیکالیسم اسلامی و معنای آن برای منطقه و جهان هراس داشتند، علی رغم این واقعیت، با قدرت هرچه تمام تر از صدام حمایت کردند.
حمله صدام به ایران آشکارا قوانین بین المللی را نقض می کرد. همین ترس ها، در طول درگیری باعث شد که جامعه بین‌الملل، اساساً استفاده عراق از سلاح های شیمیایی و نسل‌کشی ای که این کشور با جمعیت کرد و برنامه هسته‌ای رو به رشد آن را نادیده بگیرد.
در ۲۰ اوت ۱۹۸۸ میلادی (۲۹ مرداد ۱۳۶۷ شمسی)، پس از سال ها درگیری شدید که صدها هزار کشته از هر دو طرف برجای گذاشت، سرانجام توافق آتش بس حاصل شد.
جنایت های صدام حسین در کویت
صدام حسین در جنگ با کویت
پس از جنگ ایران و عراق، صدام به دنبال ابزاری برای احیای اقتصاد و زیرساخت های ویران شده از جنگ با ایران بود. که همسایه ثروتمند عراق، کویت، توجه ش را جلب کرد.
صدام با این توجیه که کویت در تاریخ بخشی از عراق است، در ۲ اوت ۱۹۹۰ میلادی (۱۰مهر ۱۳۶۹ شمسی ) دستور حمله به کویت را صادر کرد.
قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد به سرعت تصویب شد و تحریم های اقتصادی علیه عراق وضع کرد و ضرب الاجلی تعیین کرد که تا آن زمان نیروهای عراقی باید کویت را ترک کنند.
هنگامی که تاریخ تعیین شده ی سازمان ملل در ۱۵ ژانویه ۱۹۹۱ میلادی (۲۵ دی ۱۳۶۹ شمسی) نادیده گرفته شد، یک نیروی ائتلاف سازمان ملل به رهبری ایالات متحده با نیروهای عراقی مقابله کرد و تنها شش هفته بعد، آنها را از کویت بیرون راند.
توافق نامه آتش بسی امضا شد که شرایط آن شامل برچیدن برنامه های میکروب و سلاح های شیمیایی توسط عراق بود.
تحریم‌های اقتصادی که قبلاً علیه عراق وضع شده بود به قوت خود باقی بود. علیرغم این واقعیت که ارتش او شکست سختی را متحمل شده بود، صدام مدعی پیروزی در درگیری شد.
مشکلات اقتصادی ناشی از جنگ خلیج فارس، جمعیت عراقی را که قبلاً از هم پاشیده بودند، بیشتر کرد.
در طول دهه ۱۹۹۰، قیام های شیعه و کردی مختلف رخ داد، اما بقیه جهان، از ترس جنگی دیگر، استقلال کردها (در مورد ترکیه) یا گسترش بنیادگرایی اسلامی کمک چندانی به حمایت از این شورش ها نکردند. یا هیچ کاری نکردند.
در نهایت توسط نیروهای امنیتی سرکوبگر فزاینده صدام سرکوب شدند. در عین حال، عراق همچنان تحت نظارت شدید بین المللی قرار داشت. د
سال ۱۹۹۳ میلادی (۱۳۷۲ شمسی)، زمانی که نیروهای عراقی منطقه پرواز ممنوع تحمیل شده توسط سازمان ملل را نقض کردند، ایالات متحده حمله موشکی مخربی را به بغداد انجام داد.
در سال ۱۹۹۸ میلادی (۱۳۷۷ شمسی)، نقض بیشتر مناطق پرواز ممنوع و ادعای ادامه برنامه های تسلیحاتی عراق منجر به حملات موشکی بیشتر به عراق شد. که تا فوریه ۲۰۰۱ میلادی (بهمن ۱۳۷۹ شمسی) به طور متناوب انجام می شد.
سقوط حکومت صدام حسین
صدام حسین در دفتر شخصی اش
اعضای دولت جورج بوش ایالات متحده آمریکا مشکوک بودند که دولت حسین با سازمان القاعده اسامه بن لادن رابطه دارد.
جورج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت ایالات متحده، در سخنرانی خود در ژانویه ۲۰۰۲ میلادی (۲۵ دی ۱۳۸۰ شمسی)، عراق را به عنوان بخشی از به اصطلاح “محور شرارت” خود همراه با ایران و کره شمالی نامید.
مدعی شد که این کشور در حال توسعه سلاح های کشتار جمعی و حمایت از تروریسم است.
در اواخر همان سال، بازرسی های سازمان ملل از سایت های مشکوک تسلیحاتی در عراق آغاز شد، اما شواهد اندکی یا هیچ مدرکی مبنی بر وجود چنین برنامه هایی در نهایت یافت نشد.
با وجود این، در ۲۰ مارس ۲۰۰۳ میلادی (۲۹ اسفند ۱۳۸۱ شمسی)، به این بهانه که عراق در واقع برنامه تسلیحاتی مخفی دارد و در حال برنامه ریزی برای حملات است، یک ائتلاف به رهبری ایالات متحده به عراق حمله کرد.
در عرض چند هفته، دولت و ارتش سرنگون شدند. در ۹ آوریل ۲۰۰۳ میلادی (۲۰ فروردین ۱۳۸۲ شمسی)، بغداد سقوط کرد. اما صدام موفق شد از دستگیری خودداری کند.
