روایت متفاوت فرمانده عراقی از اشغال خرمشهر
فرمانده گارد ریاست جمهوری حزب بعث عراق می گوید: صادقانه بگویم ایرانی‌ها در این نبرد (آزادسازی خرمشهر) جانانه مقاومت کردند تا حدی که تصرف و اشغال این شهر برای ما پرهزینه و بسیار مشکل شد. آن ها از هر محله خرمشهر تا سرحد مرگ دفاع کردند و توانستند تلفات سنگینی به نیروهای ما وارد کنند.
حماسه و مقاومت هوران – سوم خرداد روز آزادسازی خرمشهر از نیروهای رژیم بعث عراق است. صدام حسین که قرار بود تهران را ظرف سه روز اشغال کند مجبور شد با دادن تلفات فراوان، نیروهای خود را از خرمشهر فراخواند. گزارش زیر سعی دارد نکات خواندنی را از این واقعه ارائه کند.
چرا خرمشهر این قدر برای صدام اهمیت داشت؟
سرلشکر رعد مجید حمدانی فرمانده وقت گارد ریاست جمهوری عراق می گوید: خرمشهر برای عراقی ها دارای تاثیری معنوی بود. آبادان و خرمشهر (جزو کشور) عراق بود و در همین اواخر توسط انگلیس به ایران داده شده بود. بنابراین یکی از هدف‌ها آزادسازی سرزمین های عراق بود. خیلی از عراقی ها بازگرداندن این دو شهر را وظیفه معنوی می دانستند. چون این دو شهر همواره نمادی از عراق بود. این مساله آن قدر مهم است که اگر شما از هر عراقی بپرسید، جواب خواهد داد که خاطراتی از خرمشهر دارد.
در آن زمان نیروهای ویژه دارای استعداد زیادی بودند. چون بسیاری از آن ها در آموزشگاه‌های مصری و آمریکایی فارغ التحصیل شده بودند. صادقانه بگویم ایرانی ها در این نبرد جانانه مقاومت کردند تا حدی که تصرف و اشغال این شهر برای ما پرهزینه و بسیار مشکل شد. آن ها تلاش های زیادی می‌کردند تا دوباره آن را پس بگیرند و پایگاه های خود را آزاد کنند. این مساله حتی پس از آن که آنها به پشت پل خرمشهر عقب رانده شده بودند، ادامه یافت. آن ها از هر محله خرمشهر تا سرحد مرگ دفاع کردند و توانستند تلفات سنگینی به نیروهای ما وارد کنند.
خرمشهر پس از آزادی. نیروهای عراقی یک زمین سوخته را تحویل ایران دادند
آزادسازی خرمشهر
سال ۱۳۶۱ با آزادسازی خرمشهر، پیروزی بزرگ دیگری در جنگ آغاز شد. عملیات بزرگ فتح المبین در دومین روز فروردین آغاز شد و هفتم فروردین با آزادی بخش بزرگی از اراضی اشغالی در شمال خوزستان و غرب و رودخانه کرخه پایان یافت. شهرهای دزفول، شوش و اندیمشک از تیررس توپخانه دشمن خارج شد.
عملیات فتح المبین پیش از آغاز سال نو انجام شد. در آخرین روزهای اسفندماه ۱۳۶۰، نیروهای ایرانی آماده شده بودند از چهار محور به دشمن حمله کنند. اما در ۲۸ و ۲۹ اسفند، ارتش عراق به دو محور از چهار محور عملیات حمله پیش دستانه کردند. فرماندهان ایرانی سخت به تردید افتادند که ممکن است عملیات لو رفته باشد.
مورد استخاره نیست، با معیارهای عقلانی عمل کنید
هاشمی رفسنجانی رییس اتاق جنگ ایران در خاطرات ۲۹ اسفندماه خود می نویسد: محسن رضایی از جبهه با من تماس گرفت و گفت عراق در ناحیه شوش از دیشب حمله کرده. رضایی از من خواست به جنوب بروم برای مطالب مهمی که دارد. گفتم او به تهران بیاید تا بتوانیم با امام و دیگران هم مشورت کنیم. رضایی با یک جت اف ۵ آمد. ساعت ۴ بعدازظهر به این جا رسید. نیم ساعت در راه بود. معلوم شد حمله عراق موفق نبوده است و حدود ۱۰۰ اسیر از عراقی ها گرفته شده است. صدها نفر از آنها را نیر کشته و آنها را متوقف کرده اند ولی جنگ ادامه دارد و ممکن است نیروهای ما را مشغول کند و مانع اجرای طرح بزرگ کربلای ۲ شوند. رضایی می خواست از محورهای دیگر حمله کنیم که پذیرفتیم. امام را هم زیارت کرد. استخاره می خواست که امام گفتند مورد استخاره نیست، به امید خدا با معیارهای عقلانی عمل کنید.
خوشحالی رزمندگان ایرانی از آزادسازی خرمشهر
فرماندهان بر تردید غلبه کردند و تصمیم گرفتند عملیات کنند. عملیات در مرحله اول و دوم بسیار سخت پیش رفت اما با مقاومت شجاعانه رزمندگان ایرانی، مقاومت عراقی ها در هم شکست و مراحل سوم و چهارم عملیات با پیروزی کامل ایران همراه شد و زمین های وسیع غرب کرخه در شمال خوزستان آزاد شد.
در عملیات فتح المبین به رغم هوشیاری عراقی ها، ایرانی ها در زمینی بزرگ به پیروزی رسیدند. بعد از این عملیات برای نخستین بار در جنگ در مرزهایشان موانع مختلفی را ایجاد کردند تا از خاک خودشان برابر حمله ایران دفاع کنند.
صدام حسین در این باره گفت: در حال حاضر هدف اساسی ما این است که از ورود نیروهای مسلح ایران به خاک خود جلوگیری کنیم. ایرانی ها در این عملیات می خواستند وارد استان العماره ما شوند.
هاشمی رفسنجانی دریافت که ایرانی ها به زودی خرمشهر و مابقی زمین های اشغالی را آزاد می کنند و به مرز می رسند.
اسکناس ۲۰۰ تومانی، با تصویر رزمندگان ایرانی بعد از بازپس‌گیری خرمشهر
یکی از رایزنی های او با امام در فروردین ۶۱ درباره ورود به خاک عراق است. امام مخالف ورود به خاک عراق بود. منتها نظرات خیلی تند بود و عده ای می گفتند دولت جدید عراق را هم تشکیل دهند اما نظر امام چیز دیگری بود.
هاشمی در خاطرات روز ۶ فروردین ۶۱ خود می نویسد: هنوز عملیات فتح المبین پایان نیافته بود که: احمد آقای خمینی آمد و گفت امام با ورود ما به خاک عراق موافق نیستند و تشکیل شورای انقلاب عراق در ایران را هم به صلاح نمی دانند.
هاشمی در خاطرات روز ۱۲ فروردین ۶۱ خود می نویسد: بعد از ظهر جلسه شورای عالی دفاع در دفتر امام تشکیل شد. آقایان علی صیاد شیرازی و محسن رضایی گزارش جبهه ها و پیروزی طرح فتح المبین را دادند و خیلی از الطاف الهی و امدادهای غیبی گفتند. با امام ملاقات کردیم و برای طرح عملیات و ورود به خاک عراق، قرار شد تا فردا موضوع را بررسی کنند و نظرشان را بگویند.
فرماندهان نظامی در تدارک عملیاتی برای آزادی خرمشهر بودند. چند روز پیش از آغاز عملیات، خبری از کشف یک کودتا، مهم ترین خبر سیاسی ایران شد؛ کودتای نوژه.
۱۰ اردیبهشت ۶۱ به دور از هیاهوی سیاسی پیرامون کودتای کشف شده، در جبهه خوزستان عملیات بیت المقدس برای آزادی خرمشهر آغاز شد. تا پایان اردیبهشت بسیاری از مناطق اشغالی آزاد شدند اما کار خرمشهر گره خورده بود.
مقاومت ارتش عراق در مرحله سوم عملیات فرماندهان را برای ادامه عملیات به تردید انداخته بود.
تجمعات خیابانی مردم پس از آزادی خرمشهر
عزیز جعفری از فرماندهان جنگ در خاطرات خود می نویسد: نیروهای رزمنده بسیار خسته و فرسوده شده بودند و انگیزه عملیات در آنها کم شده بود.
حسین علایی از فرماندهان جنگ می نویسد: طرحی که به ذهن صیاد شیرازی و محسن رضایی رسید گره کار را باز کرد، طرحی که اول خرداد آغاز و سوم خرداد خرمشهر آزاد شد.
ابتدای شب سوم خرداد هاشمی به دیدار امام رفت و او را خیلی خوشحال دید. از این پس تصمیم گیری برای چگونگی ادامه جنگ، یکی از دغدغه های مهم هاشمی رفسنجانی و مسوولان سیاسی و نظامی بود.
خرمشهر آزاد و بیش از ۱۹ هزار نظامی عراقی به اسارات رزمندگان ایرانی درآمدند.
فتح خرمشهر
در ماه اول جنگ نیروهای عراقی توانستند با تصرف بیش از ۱۴۰۰۰ کیلومتر مربع از خاک ایران، پیروزی عمده ای را رقم بزنند. در ماه های بعد هم چنین شهر بندری خرمشهر را تصرف کردند و به حملات موفقیت آمیز خود ادامه دادند. اما تسلیم ایران ناممکن می نمود. آمیزه ای از شور زایدالوصف مذهبی و ناسیونالیسم پر شور و حرارت ایرانی تمامی آحاد کشور را با هم متحد ساخت و میلیون ها ایرانی به صورت داوطلب راهی جبهه های نبرد شدند.
قطعنامه نخست سازمان ملل که در سپتامبر ۱۹۸۰ به تصویب رسید خواهان آتش بس فوری شد اما از شناسایی عراق به عنوان متجاوز و درخواست از این کشور به برای بازگشت به مرزهای ناشناخته بین المللی خودداری کرد. از این رو ایران به درستی از پذیرش قطعنامه فوری خودداری ورزید. صدام حسین نیز به خیال این که در جنگ برنده خواهد بود این قطعنامه را نپذیرفت. لذا جنگ ادامه یافت.
سربازان ارتش ایران در خیابان‌های خرمشهر پس از آزادسازی این شهر
دو سال طول کشید تا ایران توانست نیروهای خود را بسیج کند. ایران که هدف اصلی اش دفع تجاوز عراق از قلمرو مرزهای خود بود چهارمشکل عمده داشت که کارآمدی آن را در صحنه های نبرد با مشکل مواجه ساخته بود.
نخست آن که رقابت ها و کشمکش هایی بین ارتش منظم و سپاه ایران بر سر اتخاذ یک استراتژی مناسب نظامی وجود داشت. دوم تعارض شدیدی میان بنی صدر رییس جمهور وقت ایران با بسیاری از روحانیون به قدرت رسیده، داشت جمهوری نوپای اسلامی را تا سرحد نابودی پیش می برد. سوم بروز درگیری خونین میان مجاهدین و جمهوری اسلامی که در آن شمار زیادی از مقام های بلندپایه دولت کشته شده بودند مانع از تمرکز کامل ایران روی میدان جنگ شده بود. چهارم هم خودداری واشینگتن از فراهم ساختن قطعات یدکی برای نیروهای مسلح ایران این کشور را در موضع ضعف قرار داد.
