نگاهی به پر سر و صداترین سریال این روزهای نمایش خانگی؛
«پوست شیر»؛ روایتی جذاب از داستانی هولناک/ شمایل مردی در اسارت گذشته
«پوست شیر» سریالی است که این روزها توانسته مخاطبان بسیاری را جذب خود کند. اثری در ژانر جنایی-معمایی که در بین تولیدات حال حاضر پلتفرم‌های نمایش خانگی، سرآمد و قابل اعتناست.
گروه فرهنگی و اجتماعی هوران – وقوع یک قتل و به دنبال آن تلاش عده‌ای برای پاسخ به این سوال که «چه کسی قاتل است؟»؛ همین فرمول ساده دستمایه ساخت بسیاری از آثار ماندگار تاریخ سینما و تلویزیون در سراسر جهان شده است. سریال «پوست شیر» تازه ترین اثر برادران محمودی نیز بر همین قاعده استوار است. اثری در ژانر جنایی-معمایی که به خوبی می‌تواند مخاطب را با داستان هولناک خود همراه کند.
چند روزی است پخش فصل دوم سریال پوست شیر آغاز شده است و بدین منظور در گزارشی به بررسی این اثر پرداخته خواهد شد.
*هشدار: این نقد بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند.
پوست شیر روایت‌گر داستان تلخ یک بازگشت است. نعیم با بازی هادی حجازی‌فر پس از تحمل ۱۵ سال حبس، آزادی خود را بازمی‌یابد. او که تمام سال‌های زندان را به شوق دیدار تنها دخترش ساحل(با بازی پردیس احمدیه) سپری کرده است به نزد او می‌رود و رابطه‌ی پدر و دختری که سال‌ها از یکدیگر دور بوده‌اند دوباره شکل می‌گیرد. اما اتفاقی هولناک شیرینی این دیدار دوباره را تلخ می‌کند. ساحل به طرز وحشیانه‌ای به قتل می‌رسد و از این نقطه به بعد داستان هول یافتن قاتلان بی‌رحم او ادامه می‌یابد. در این مسیر کاراگاهی (با بازی شهاب حسینی) وارد قصه می‌شودکه این ماجرا زخم کهنه‌ای را در دل او زنده می‌کند و انگیزه‌ی مضاعفی برای حل این معمای پیچیده پیدا می‌کند.
جمشید محمودی به همراه برادر خود (نوید محمودی) پیش از این آثاری چون «مردن در آب مطهر» و «چند متر مکعب عشق» در سینما و سریال‌های «سایه‌بان» و «دل‌دار» در تلویزیون ساخته‌اند، در جدید‌ترین ساخته‌ی خود، «پوست شیر»، به خوبی توانسته‌اند یک اثر جنایی-معمایی قابل قبول خلق کنند. داستان فیلم به خوبی و بدون لکنت روایت می‌شود و خرده‌پیرنگ‌های داستان به اندازه و در خدمت پیرنگ اصلی فیلم است.
وقوع قتل و پس از آن سرنخ‌های موجود یکی پس از دیگری به مخاطب نشان داده می‌شود و منطق روایی مستحکمی در شکل گیری این رویدادها به کارگرفته شده است. همچنین شروع داستان به قدری تکان‌دهنده است که مخاطب برای پی بردن به راز قتل تا پایان همراه سریال می‌شود. شاید بتوان تنها ضعف فیلم‌نامه را پرداخت بیش از حد به شخصیت مژگان دانست که تا حدی به یکدستی روایت لطمه زده است و تا این جای کار خط داستانی کاملا بی‌ربطی به جریان اصلی فیلم ایجاد کرده است.
چرا پوست شیر؟
انتخاب نام «پوست شیر» برای این اثر مشخصا به یکی از ترانه‌های قدیمی مربوط به قبل از انقلاب اشاره دارد که قسمت‌هایی از آن البته بدون صدای خواننده‌اش در قسمت‌های ابتدایی سریال پخش شد. پوست شیر اشاره به انسان‌هایی دارد که در پس ظاهر خشمگین خود قلبی مهربان دارند و نعیم نیز یکی از همین انسان‌هاست.
یک نقش مکمل جذاب
تیم بازیگران این اثر از دیگر نقاط قوت آن است. هادی حجازی‌فر با بازی کنترل شده‌ی خود به خوبی توانسته است از پس نقشی دشوار برآید. شخصیتی پیچیده با گذشته‌ای مبهم و خشم و اندوهی بی‌پایان. در مقابل اما بازی «شهاب حسینی» یک دست نیست و علی رغم عملکرد قابل قبولش در بسیاری از سکانس‌ها که به خوبی شمایل یک کاراگاه کارکشته را می‌سازد اما در بخش‌هایی از فیلم و خصوصا در لحظات عصبانیت، لحنی کنترل نشده و تا حدی اغراق شده دارد.
در این میان یک نقش ویژه وجود دارد که چه در طراحی و چه در اجرا درخشان است. «رضا پروانه» رفیق بامعرفت نعیم که در راه رفاقت با او همه کار می‌کند و بیش از هر چیز یادآور شخصیت‌های فیلم‌های مسعود کیمیایی است. شخصیتی جذاب که با بازی بی‌نقص «علیرضا کمالی» همراه شده است.
موسیقی اثرگذار
توانایی فیلم در انتقال حس به مخاطب از مهم‌ترین عوامل موفقیت آن است و در این امر موسیقی متن تاثیر ویژه‌ای دارد. نکته‌ای که در این اثر به خوبی رعایت شده است. موسیقی متن «پوست شیر» به خوبی در خدمت فرم آن قرار گرفته است و حس و حال تاریک و مرموز داستان را منتقل می‌کند. البته شباهت‌هایی بین قطعات این کار و موسیقی متن فیلم «میان ستاره‌ای»(ساخته‌ی هانس زیمر) وجود دارد و برای ساخت آن مشخصا از این اثر الهام گرفته شده است. «بامداد افشار» آهنگسازی این اثر را بر عهده داشته است که پیش از این ساخت موسیقی متن آثاری چون فیلم «پوست» و سریال «قورباغه» را در کارنامه خود دارد.
در روزهایی که تولیدات سینما و همچنین نمایش خانگی کیفیت نه چندان قابل قبولی دارند؛ ساخت اثری چون پوست شیر قابل توجه است. اثری خوش‌ساخت که با طرح داستانی جذاب مخاطبان بسیاری را با خود همراه کرده است.
