عکاسان غزه؛ شاعرانی که با لنزهایشان حماسه سرودند

شهید رفعت رضوان: چشمان بی‌قرار فلسطین

عکاسان غزه؛ شاعرانی که با لنزهایشان حماسه سرودند

نویسنده: غلامعلی نسائی

عکس‌هایش را با نور دل ظاهر می‌کرد. هر فریم، وصیتی به تاریخ بود پیامی که فریاد می‌زد: “ببینید و به خاطر بسپارید.

پایگاه خبری هوران – در خط مقدم نبرد، برخی سلاح‌شان دوربین بود. آنان سربازان قلمروی نور بودند؛ رزمندگانی که با لنزهایشان، زخم‌های جهان را به تصویر کشیدند. رفعت رضوان، یکی از آن چشمان بیدار بود چشمی که اشغالگر می‌خواست برای همیشه خاموش کند.

در جهانی که به روی بمب‌ها و اشک کودکان بی‌گناه چشم می‌بندد، عکاسان فلسطین، راویان بی‌صدای حقیقتند. هر کلیک شاترشان، فریادی است که از دیوارهای سکوت رسانه‌ها می‌گذرد. رفعت تا آخرین نفس، این فریاد را در قاب عکس‌هایش ماندگار کرد.

صبح آن روز، او و همرزمانش شوالیه‌های بی‌زرهی که با دوربین‌هایشان به میدان می‌رفتند برای ثبت جنایتی دیگر عازم شدند. اما این بار، خودشان قربانی عدالت تحریف‌شده شدند. گلوله‌های اشغالگر، نه تنها جان‌ها، که حقیقت را نیز نشانه رفت. رفعت در حالی که دوربینش هنوز گرم بود، بر خاک افتاد و آخرین عکسش، مهی سرخ بود که بر لنز شکسته‌اش جا خوش کرد.

رفیقانش می‌گویند: «او عکس‌هایش را با نور دل ظاهر می‌کرد. هر فریم، وصیتی به تاریخ بود پیامی که فریاد می‌زد: “ببینید و به خاطر بسپارید.”»

و امروز، دوربین‌های به خون خفته آنان، در دستان فرزندان غزه زنده است چشمانی که هرگز نخواهد خوابید.