روایت شهیده‌ای که آتش، آرزوهایش را بلعید

روایت شهیده‌ای که آتش، آرزوهایش را بلعید

نویسنده: غلامعلی نسائی

دعا و دختر کوچکش بلسام، همسرش یحیی الکریمی و فرزندش که هنوز به دنیا نیامده بود که آرزو داشت که بداند پسر است یا دختر، آنها به دست جنایتکار صهیونیست به شهادت رسیدند! دعا مهربان ترین قلب دنیا را داشت. او زندگی را دوست داشت و شادی را دوست داشت و شادی مناسب او بود.

پایگاه خبری هوران – سکوتِ سنگینِ آسمان غزه را شکست. انفجاری مهیب، دیوارهای خانه‌ی کوچکِ “دعای جمعه” را به کامِ آتش کشاند. گرد و غبار که نشست، تنها چیزی که باقی ماند، سکوتِ مرگباری بود که حتی صدای ناله‌ی بلسمِ چهارساله را نیز بلعید.

دعا، دخترِ بیست و چهار ساله‌ی غزه، با چشمانی پر از امید، هر روز به آسمان نگاه می‌کرد و برای جنینِ در راهش آرزو می‌بافت. “یحیی”، همسرش، قول داده بود این بار یک گهواره‌ی چوبی با دستان خودش بسازد؛ گهواره‌ای که قرار بود تاب بخورد و قصه‌های پدر را برای بلسم و نوزادِ جدید تعریف کند.

اما صهیونیست‌های سنگدل، حتی فرصتِ یک وداعِ ساده را نیز از آنان گرفتند.

ساعتِ شهادت:

شعله‌های آتش، عکس‌های روی دیوار را ذوب کرد؛ عکس‌هایی از روزهای شادِ خانوادگی که حالا به خاکستری بی‌رنگ تبدیل می‌شد. یحیی، در آخرین لحظات، بدنش را سپرِ بلسم و دعا کرد، اما آتشِ بی‌رحم، حتی جنینِ بی‌گناه در شکمِ مادر را نیز نسوخت نگذاشت. دل‌تنگ‌ترین صدا، فریادِ خاموشِ کودکی بود که هرگز فرصت نیافت بگوید: “مامان!”

وصیتِ نانوشته:

دعا، مهربان‌ترین قلبِ غزه بود. او عاشقِ زندگی بود، عاشقِ صدای خنده‌ی بلسم، عاشقِ نگاه‌های یحیی وقتی برایشان قصه می‌گفت. حالا، تنها یادگارِ او، خاکسترِ خانه‌ای است که روزی پر از آرزو بود. دوستش می‌گوید: “چگونه باور کنم که دیگر نیست؟ چگونه این درد را تاب بیاورم؟ فقط می‌توانم فریاد بزنم: خدایا! دعا را به آغوش بگیر!”

تاریخِ جاودانگی: ۱۴۰۴/۱/۱۸ 

غزه زنده است، حتی اگر در زیر آوار باشد.

حکایت شهداء غزه، در نسل کشی رژیم جنایکار صهیونیست در غزه ۲۰۲۵ همچنان ادامه دارد…