ما هفت نفر بودیم نه دوهزار نفر!

ما هفت نفر بودیم نه دوهزار نفر!

آخر یکی از عملیات‌های دفاع مقدس به فرماندهی احمد متوسلیان فقط ۷ رزمنده مانده بودند و امیدی به پیروزی نداشتند. اما تکبیرگویان پیش رفتند و ۴۵ نفر را هم اسیر کردند. وقتی از یکی از عراقی‌ها دلیل این اتفاق را پرسیدند، پاسخ جالبی داد.

حماسه و مقاومت هوران – سعید طاهریان، یکی از رزمندگان دفاع مقدس تعریف می‌کند: «در عملیات بانی بنوک ما با ۴۰ـ۳۰ نفر حمله کردیم. ۵۰ یا ۱۰۰ متر مانده بود که به قله برسیم و کار تمام شود، اما دیگر نه انرژی مانده بود، نه روحیه، نه مهمات و نه عقبه . ۷ نفر هم بیشتر نمانده بودیم.

عملیات طول کشیده بود و همه خسته بودیم. آنجا بود که حاج احمد متوسلیان به ما گفت: «همگی بلند می‌شیم، باهم تکبیر می‌گیم و با انرژی تکبیر به جلو می‌ریم.»

با فرمان حاج احمد بلند شدیم و با این تکبیرها توانستیم در عرض چند دقیقه ۱۰۰ متر آخر را فتح کنیم. حدود ۴۵ نفر را هم اسیر کردیم.

چند وقت بعد متوجه شدیم یکی از عراقی‌هایی که به ما پناهنده شده، در آن عملیات حضور داشته است. حاج احمد از او پرسید: «چی شد که توی اون دقایق آخر جلوی قوای ما کم آوردین و ما تونستیم با سرعت بیاییم بالا؟»

پناهنده عراقی جواب داد: «اون موقع شنیدیم نزدیک ۲ هزار نفر پشت تخته سنگ‌ها تکبیر می‌گن و به سمت ما میان! ما هم دیدیم دیگه اینجا جای موندن نیست و پا به فرار گذاشتیم!»

حاج احمد با تعجب گفت: «ما که ۲ هزار نفر نبودیم. ۷ نفر بودیم.»

پناهنده عراقی جواب داد: «چی؟ ۷ نفر؟ محاله اصلاً. تیکه تیکه‌ام کنین از هزار نفر پایین‌تر نمیام!»