پایگاه خبری هوران – شهدای زیادی از دوران دفاع مقدس همچنان در مظلومیت و غربت قرار دارند و کمتر نامی از آن‌ها در محافل رسمی و رسانه‌ها برده می‌شود.

دفاع مقدس هوران – شهدای زیادی از دوران دفاع مقدس همچنان در مظلومیت و غربت قرار دارند و کمتر نامی از آن‌ها در محافل رسمی و رسانه‌ها برده می‌شود. این شهدا به رغم مسئولیت‌های مهم و جانفشانی‌های بسیار، آن‌طور که باید و شاید حق مطلب در موردشان ادا نشده و باید بیشتر از آن‌ها گفت تا مردم به درستی با حماسه‌آفرینی‌هایشان آشنا شوند.

شهید قلی اکبری یکی از همین فرماندهان بزرگی است که کمتر در موردش صحبت به میان آمده است. شهید اکبری، زاده قائمشهر استان مازندران بود که در سنین نوجوانی برای کار کردن به تهران آمد تا بعد‌ها یکی از فرماندهان مهم لشکر ۲۷ در جبهه‌ها شود. هرچه که می‌گذشت تجربیات و مشاهدات شهید اکبری از وضعیت جامعه و فساد حاکم در دستگاه حکومتی وقت بیشتر می‌شد و، چون در ارتش خدمت می‌کرد بهتر می‌توانست خیلی از مسائل را درک کند.

به همین خاطر پس از اتمام خدمت سربازی، هر زمانی که از تهران به زادگاهش می‌رفت مردم را در حسینیه روستای پاشاکلا جمع می‌کرد و برای آن‌ها از مسائل و موضوع‌های مختلف حرف می‌زد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی شهید اکبری در سال ۱۳۵۹ به عضویت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد. با آغاز جنگ تحمیلی در سن ۲۹ سالگی برای نخستین بار عازم جبهه شد. در شورای مسجد تهران فعالیت می‌کرد و هر از چندگاه که به زادگاهش بازمی‌گشت مردم را جمع می‌کرد و از انقلاب اسلامی سخن می‌گفت و به مردم توصیه می‌کرد که با عناصر ضدانقلاب به مقابله برخیزند.

شهید اکبری فرماندهی گردان انصار لشکر ۲۷ محمدرسول‌الله (ص) را بر عهده گرفت و انگیزه خود از آمدن به جبهه را به ثمر رساندن انقلاب و پیروز نمودن جنگ به نفع اسلام و مسلمین اعلام کرد. او شهادت را کمال انسان می‌دانست و معتقد بود خداوند سفره‌ای از جنگ برای ما پهن کرده که در آن نعمت و رحمتی دارد به نام شهادت که ان‌شاءالله نصیب ما نیز بگرداند.

شهید آرزوی خود را خدمت و شهادت در راه خدا می‌داند. وقتی از او درباره مسئولیتش می‌پرسند، به تأسی از امام خود، خود را خدمت‌گذار بسیجی دانسته و از ایمان و تعهد و تقوای بسیجیان به عنوان سلاح موفقیت در جنگ یاد می‌کند و معتقد بود تا زمانی که این سلاح‌ها در بسیجیان ما وجود دارد،

ما پیروز جنگ هستیم. شهید قلی اکبری در مدت حضور در جبهه سه بار مجروح شد. برادرش از مجروحیت‌های وی می‌گوید: «یک بار که مجروح شد و در منزل بود. گفتم تو که مجروح شده‌ای و عصا به دست گرفته‌ای به جبهه نرو زیرا کاری از تو برنمی‌آید. اما او که هرگز خودستایی نمی‌کرد، گفت: «من با همین عصا کار‌هایی می‌توانم بکنم که تو نمی‌توانی.»

عملیات بدر در سال ۱۳۶۳، روز دیدار شهید قلی اکبری با معبودش بود. خونِ سرخ او بر زمین جاری شد تا برای امنیت و شکوفایی ایران صد‌ها جوانه سبز شود. یکی از همرزمان شهید خاطره آن عملیات و شهادت فرمانده‌اش را چنین بازگو می‌کند: «صبح عملیات پیروزمند بدر بود و ما در منطقه غرب جزیره مجنون و شرق رودخانه دجله مستقر بودیم. با روشن شدن هوا، همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، تحرکات دشمن برای انجام پاتک روی مواضع تسخیر شده شروع شد.

تانک‌های دشمن آرام آرام خودشان را به خاکریز جلویی ما رسانده بودند و مرتباً آتش می‌کردند. در حال صحبت با جعفر محتشم – فرمانده گردان انصار- بودم که دیدم قلی اکبری با یک موتور تریل به سمت ما می‌آید. او که مجروح بود، نتوانسته بود در عقبه طاقت بیاورد و آمده بود تا از وضعیت منطقه و موقعیت گردان مطلع شود.

لبخند ملیحی بر چهره داشت و هر لحظه نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد. همین‌طور که ما را نگاه می‌کرد و لبخند بر لبش جاری بود، باران گلوله دوشکای دشمن بر سرش باریدن گرفت. ناگاه نقش بر زمین شد. تانک‌ها مرتباً با تیربار‌های خود به طرفش شلیک می‌کردند. چند نفر به سمت او رفتند تا بدن مجروحش را به پناهگاهی برسانند؛ ولی نشد.

قلی هنوز زنده و من نگاهم به او بود که ناگهان گلولة سرخی به سرش اصابت کرد، زمین خورد و کمانه کرد. او دیگر حرکتی نکرد. صحنة بسیار تکان‌دهنده‌ای بود. همه متأثر شده بودند.» سرانجام پس از ۴۸ ماه حضور مداوم در جبهه شهید اکبری در تاریخ ۲۲ اسفند ۱۳۶۳ در جریان عملیات بدر در حالی که معاونت فرماندهی گردان انصار از لشکر حضرت‌رسول (ص) را بر عهده داشت، در منطقه عملیاتی شرق دجله جزیره مجنون به شهادت رسید. پیکر پاک او مدتی در منطقه عملیاتی باقی ماند و سرانجام پس از ۱۱ سال کشف و بعد از تشییع در گلزار شهدای پاشاکلا به خاک سپرده شد.